Koszary Mirowskie nazywane są również Koszarami Gwardii Konnej Koronnej lub rzadziej Koszarami Wielopolskimi. Stanowią bardzo cenny zabytek architektoniczny o znaczeniu militarnym. Kompleks ten został wybudowany na terenie Warszawy w latach trzydziestych XVIII wieku. Budynki do dziś wykorzystywane są przez instytucje państwowe.
Budowa Koszar Mirowskich rozpoczęła się w 1730 roku. Autorem projektu budowlanego był Joachim Daniel Jauch, który tworzył wtedy koncepcję Osi Saskiej. Koszary miały służyć Regimentowi Gwardii Konnej Koronnej. To właśnie od nazwiska dowódcy regimentu, Wilhelma Miera, wywodzi się nazwa kompleksu koszarowego. Składał się on z trzech par budynków, które ulokowane były równolegle po obu stronach ulicy. Wszystkie budowle miały trzy kondygnacje i połączone były niższymi łącznikami.
Przebudowa koszar miała miejsce w latach 1784–1786. Wykonano ją na polecenie Stanisława Zawadzkiego, który chciał zmienić styl koszar na bardziej klasycystyczny. Regiment Gwardii Konnej Koronnej przebywał w Warszawie do 1794 roku. Następnie w Koszarach Mirowskich stacjonował 2. Pułk Ułanów, 14. Pułk Kirasjerów, 17. Pułk Ułanów oraz 6. Pułk Ułanów „Dzieci Warszawy”. Koszary przebudowywane był również po 1815 roku ze względu na rosnące potrzeby polskiego wojska.
Józef Lessl dostosował zachodnią część koszar pod potrzeby IV Oddziału Warszawskiej Straży Ogniowej budując specjalną wieżę obserwacyjną, która pełniła funkcję tzw. czatowni. Kilkanaście lat później nieopodal budynków zbudowano tory tramwajowe, by usprawnić przemieszczanie się. Poważne zmiany na terenie koszar miały miejsce w 1898 roku, gdy zdecydowano się rozebrać wschodnie budynki w celu budowy Hal Mirowskich i wygospodarowania miejsca na potrzeby placu Mirowskiego.
W wyniku pożaru w czasie Powstania Warszawskiego większość obiektów wchodzących w skład Koszar Mirowskich uległa spaleniu. W związku z tym budynek południowy rozebrano. W latach 1948–1950 zaaprobowano projekt Władysława Netto odnośnie do rewitalizacji budynku północnego koszar, by kompleks mógł ponownie funkcjonować. Kolejne prace dotyczyły wieży, która wymagała rozbiórki. Kilka lat później zdecydowano się na zrekonstruowanie budynku południowego. Dzięki temu w latach siedemdziesiątych oba budynki można było połączyć szklanym segmentem.
Co istotne, nieruchomości należące do dawnych Koszar Mirowskich dalej są wykorzystywane. Zarządza nimi warszawska Państwowa Straż Pożarna, mieści się tu bowiem Jednostka Ratowniczo-Gaśnicza nr 4. Ponadto swoją siedzibę ma Związek Emerytów i Rencistów Pożarnictwa Rzeczypospolitej Polskiej oraz Mazowiecki Zarząd Wojewódzki Związku Ochotniczych Straży Pożarnej Rzeczypospolitej Polskiej. Ze względu na historyczny wydźwięk miejsca oraz zadbany stan techniczny budynków, gmachy powinny funkcjonować bez przeszkód przez wiele kolejnych lat.
